Alberth Velmer u knjizi „Prilog dijalektici moderne i postmoderne“ (Kritika uma posle Adorna), postavlja već sad pomalo davne 1985. godine pitanje koje zasigurno nezaobilazno i danas figurira na, doduše, više nego raznolikoj i raštrkanoj sceni: „Postmoderna: sebe ona razume kao prelaz, nakon smrti moderne, ali – ka čemu je to prelaz?, čega je to kraj?“

Nesumnjivo, moderna je iscrpila sebe intenzivnom upućenošću na sebe, tako da „umetnost ostaje savremena još jedino u odnosu na sebe“ (Bodrijar), vlastitu krizu oko koje uporno i posvećenički tka totalni tekst, iako on zasad nije i teško može biti Weltanschauung. I pored Lakanovog uhvaćenog uvida da – „Nema/bez Weltanschauung-ena“.

Prebivajući u vlastitom kraju, i svemu usput objavljujući kraj, moderna dugo i agonično dovršava sebe, utoliko prije ne mogu se složiti sa hrvatskim istoričarem Mladenom Lukićem kad konstatuje da umjetnik danas, u digitalizovanoj i tehnizovanoj umjetnosti može biti proglašen „anakronim i konzervativnim“ ako svoj projekt zasniva na postulatima avangarde i kasnih modernizama. – Objava kraja dolazi od kritike kritike daleko zagledane u prošlost gdje se odigrao prelom.